مقاله‌ها
الهیات کتاب‌مقدس و پرستش گروهی
وقتی ما ایمانداران به عنوان کلیسا برای پرستش دور هم جمع می شویم، دقیقاً چه کاری انجام می دهیم؟ و چگونه درک می‌کنیم که در این مشارکت های هفتگی چه کاری باید انجام دهیم؟
به طور طبیعی، مسیحیان انجیلی برای دریافت راهنمایی در رابطه با این سوالات به آیات کتاب مقدس مراجعه می کنند، اما به کدام یک از آیات کتاب مقدس نگاه کنیم؟ مطالب بسیاری در مورد پرستش در عهد عتیق وجود دارد – درباره دعا و قربانی ها و دسته سرودخوانان و سنج ها و بسیاری چیزهای دیگر. اما آیا همه این موارد واقعاً برای گردهمایی ایمانداران در عهد جدید کارایی دارد؟
آنچه که ما برای پاسخ به این سؤالات نیاز داریم، یک الهیات کتاب مقدسی در رابطه با پرستش می باشد. { ۱ } الهیات کتاب مقدسی انضباطی است که به ما کمک می کند تا اتحاد و گوناگونی، پیوستگی و ناپیوستگی را در میان داستان های پراکنده در آیات کتاب مقدس دنبال کنیم.
من در این مقاله می خواهم به طور خلاصه طرحی از یک الهیات کتاب مقدسی در رابطه با پرستش متحد ترسیم کنم. چهار قدم ما را به آنجا می رساند: (۱) پرستش جمعی در عهد عتیق؛ (۲) تحقق و کمال یافتن در مسیح؛ (۳) پرستش گروهی در عهد جدید؛ (۴) خواندن کلّ کتاب مقدس برای پرستش متحد.
۱. پرستش جمعی در عهد عتیق
از زمانی که قوم خدا بعد از سقوط در پیدایش ۳ از حضور خدا دور شدند، خدا مشغول کار بود تا دوباره آنها را به حضور خودش برگرداند. {۲} بنابراین وقتی اسرائیل در اسارت مصر در جفا بود، خدا آنها را نجات داد، نه فقط برای اینکه از ظلم و ستم رهایی یابند، بلکه در حضور خدا او را پرستش کنند (خروج ۳ : ۱۲،۱۸{ ۱۲ خدا فرمود: «من با تو خواهم بود و وقتی که تو قوم مرا از مصر بیرون بیاوری، مرا در این کوه پرستش خواهید کرد. این نشانه‌ای خواهد بود که من تو را فرستاده‌ام.»}{ ۱۸ «قوم من به سخنان تو گوش خواهند داد. سپس تو به اتّفاق رهبران قوم اسرائیل به نزد فرعون برو و به او بگو: خداوند خدای عبرانیان، خود را بر ما ظاهر کرده است. حالا ما از تو تقاضا داریم که اجازه بدهی مدّت سه روز به صحرا برویم و برای خداوند خدای خود، قربانی بگذرانیم.» }). خدا قومش را از مصر خارج کرد و آنها را به محل سکونت خودش برد.(خروج ۱۵ : ۱۳ ، ۱۷{ ۱۳ از روی محبّت پایدار خود، قومی را که نجات دادی، رهبری نمودی و در قدرت خود ایشان را به سوی مسکن مقدّس خود هدایت کردی. }{ ۱۷ تو ایشان را خواهی آورد و در کوه خود غرس خواهی کرد در مکانی که تو ای خداوند برای خود انتخاب کرده‌ای. یعنی در مکان مقدّسی که خودت آن را بنا نموده‌ای. })
این محل سکونت کجاست؟ در ابتدا، خیمه اجتماع بود، چادر و خیمه ای که با جزئیات و مهارت ساخته شده بود که در آن کاهنان، قربانی هایی برای گناهان قوم و ناپاکی هایشان تقدیم می کردند. در خروج ۲۹ : ۴۵-۴۷ می خوانیم که،
” و خیمه اجتماع و مذبح را مقدس می کنم، و هارون و پسرانش را تقدیس می کنم تا برای من کهانت کنند. و در میان بنی اسرائیل ساکن شده، خدای ایشان می باشم. و خواهند دانست که من یهوه، خدای ایشان هستم، که ایشان را از زمین مصر بیرون آورده ام، تا در میان ایشان ساکن شوم، من یهوه خدای ایشان هستم.”
هدف از خروج این بود که خدا در میان قومش ساکن شود، و او این کار را توسط مکان مقدس(خیمه اجتماع) و کهانت مردمی که او برای این هدف منصوب کرده بود، انجام دهد.
وقتی اسرائیل را از مصر خارج کرد، آنها را به عنوان قوم خود به سوی خودش آورد. توسط بستن یک عهد با آنها بود که او این رابطه تازه با اسرائیل را تأیید کرد، اغلب آن را “عهد موسی” می نامند. در خروج ۱۹، خدا به قوم یادآوری می کند که با خروج آنها از مصر، برای آنها چه کاری انجام داد، و بعد وعده می دهد که اگر از عهد او اطاعت کنند، خزانه خاص و قوم برگزیده او خواهند شد. (خروج ۱۹: ۱ – ۶{ ۲-۱ بنی اسرائیل از رفیدیم حرکت کرده و در روز اول ماه سوم بعد از بیرون آمدن از مصر، به صحرای سینا رسیدند و در دامنه کوه سینا اردو زدند. ۳ موسی به بالای کوه رفت تا با خدا ملاقات کند. خداوند از میان کوه با موسی صحبت کرد و فرمود به بنی اسرائیل یعنی به فرزندان یعقوب بگو: ۴ «شما دیدید که من، خداوند، با مصریان چه کردم و چطور مثل عقابی که جوجه‌های خود را روی بالهای خود می‌برد، شما را نزد خود آوردم. ۵ حالا اگر شما از من اطاعت کنید و پیمان مرا نگاه دارید، شما قوم برگزیده من خواهید بود. زیرا تمام زمین از آن من است، ۶ ولی شما برای من امّت مقدّس و خادمان من خواهید بود.»})
خداوند در خروج ۲۴، این عهد را با قوم تأیید کرد، و شریعت های خروج، لاویان، اعداد، و تثنیه، جزئیات بیشتری به این وعده اضافه می کنند. همه این جزئیات به طور خاص نشان می دهد که چطور قوم خدا باید با خدا و با یکدیگر در این عهد خاصی که خدا با آنها بسته، زندگی کنند.
بنابراین جزئیات آیین های قربانی ها و پاکسازی در لاویان، وسیله ای برای جبران نقص ها و شکستها در مشارکت عهد می باشد. آیین ها، عهد را نگه می دارد.
چندین مرتبه در سال، به اسرائیلیها فرمان داده شده بود که در حضور خداوند و خیمه او برای عید پسح، نوبر محصولات، و غیره دور هم جمع شوند، (لاویان ۲۳). به غیر از این جشنها، هدایا و قربانی های دایمی توسط کاهنان انجام می شد، و اسرائیلی ها شخصاً فقط زمانی که نیاز به تقدیم یک قربانی خاص برای گناه یا پاکسازی بود، به خیمه اجتماع می آمدند و بعدها به معبد می رفتند.
به عبارت دیگر، برای اسرائیل، پرستش در اتحاد، موقعیت و فرصت خاصی بود که چند بار در سال اتفاق می افتاد. پرستش به عنوان یک تعهّد انحصاری به خداوند بود، چیزی که اسرائیلی ها خوانده شده بودند که به طور پیوسته انجام دهند( تثنیه ۶: ۱۳ – ۱۵{۱۳ از خداوند خدای خود بترسید و فقط او را خدمت نمایید و به نام او سوگند یاد کنید. ۱۴ به دنبال خدایان دیگر، خدایان مردمی که در اطراف شما هستند، نروید؛ ۱۵ زیرا خداوند خدایتان که در بین شما حضور دارد، خدایی غیور است، مبادا آتش خشم او در برابر شما افروخته شود و شما را از روی زمین محو کند. }) اما برای دسترسی نزدیک به حضور خدا، پرستش به افرادی خاص ، مکانها و زمانهای خاصی محدود شده بود. بله، خدا در میان قومش ساکن شد، اما این حضور محدود به خیمه اجتماع بود و توسط کاهنان محافظت می شد.
۲. تحقق و کمال یافتن در مسیح
نقطه عطف داستان کتاب مقدس، جسم پوشیدن خدای پسر، خداوند ما عیسی مسیح می باشد. همه وعده های خدا در او به تحقق و کمال رسید( دوم قرنتیان ۱: ۲۰{ ۲۰ زیرا هر قدر که وعده‌های خدا زیاد باشند همۀ آنها بطور مثبت در مسیح انجام می‌شوند و به این جهت وقتی خدا را ستایش می‌کنیم به وسیلۀ مسیح آمین می‌گوییم. }). همه نمونه های عهد عتیق- رسم معمول کهانت، معبد، و پادشاهی، وقایع خروج، تبعید، و بازگشت- در او به تحقق و کمال می رسند. بنابراین برای اینکه تمامی الهیات کتاب مقدس در رابطه با پرستش را متوجه شویم، ما باید درک کنیم که چطور عیسی آنها را به تحقق می رساند و پرستش عهد موسی را تبدیل می کند.
خیمه ملاقات، و بعد معبد، جایی بود که خدا حضورش را در میان قومش ظاهر می کرد؛ عیسی آن را به تحقق و کمال می رساند و در نتیجه جایگزین این ساختارهای عهد عتیق می شود. یوحنا به ما می گوید که کلمه جسم گردید و- به شکلی واقعی- در میان ما ساکن شد. (یوحنا ۱ : ۱۴{ ۱۴ پس کلمه انسان شد و در میان ما ساکن گردید. ما شکوه و جلالش را دیدیم شکوه و جلالی شایستۀ فرزند یگانۀ پدر و پر از فیض و راستی. }). عیسی وعده داد، “این قدس را خراب کنید که در سه روز آن را برپا خواهم نمود”. (یوحنا ۲ : ۱۹) به عبارت دیگر، اکنون بدن عیسی، این معبد است، جایی که خدا با قومش ملاقات می کند، حضورش را آشکار می سازد، و نسبت به گناهانشان اقدام می کند. (یوحنا ۲: ۲۱-۲۲{ ۲۱ اما معبدی که عیسی از آن سخن می‌گفت بدن خودش بود. ۲۲ پس از رستاخیز او از مردگان، شاگردانش به یاد آوردند که این را گفته بود و به کتاب مقدّس و سخنان عیسی ایمان آوردند. }) به همین دلیل عیسی می تواند بگوید ساعتی می رسد که پرستندگان حقیقی دیگر نیازی به پرستش در اورشلیم نخواهند داشت، بلکه در روح و راستی پرستش خواهند کرد (یوحنا ۴ : ۲۱ – ۲۴{ ۲۱ عیسی گفت: «ای زن، باور کن زمانی خواهد آمد که پدر را نه بر روی این کوه پرستش خواهید کرد و نه در اورشلیم. ۲۲ شما سامریان آن چه را نمی‌شناسید می‌پرستید اما ما آنچه را که می‌شناسیم عبادت می‌کنیم، زیرا رستگاری به وسیلۀ قوم یهود می‌آید. ۲۳ اما زمانی می‌آید و این زمان هم اکنون شروع شده است که پرستندگان حقیقی، پدر را با روح و راستی عبادت خواهند کرد، زیرا پدر طالب این گونه پرستندگان می‌باشد. ۲۴ خدا روح است و هر که او را می‌پرستد باید با روح و راستی عبادت نماید }).
عیسی پرستش را به تحقق و کمال می رساند و جایگزین معبد زمینی اورشلیم می شود. اکنون او این “مکان” است، جایی که پرستندگان حقیقی خدا را پرستش می کنند. {۳}
همچنین عیسی با جایگزین کردن نظام قربانی هایی که مربوط به عهد موسی و خیمه اجتماع و معبد او می شد، پرستش را به تحقق و کمال رسانید. عبرانیان به ما می گوید که، برخلاف کاهنان که باید قربانی های روزانه تقدیم می کردند، عیسی برای گناهان قوم کفاره شد، “چونکه این را یک بار فقط بجا آورد هنگامی که خود را به قربانی گذرانید.” (عبرانیان ۷ : ۲۷{ ۲۷ او هیچ نیازی ندارد که مثل کاهنان بزرگ دیگر، اول برای گناهان خود و سپس برای گناهان مردم، همه روزه قربانی کند، زیرا او خود را تنها یک بار و آن هم برای همیشه به عنوان قربانی تقدیم نمود.}) یک بار قربانی شدن عیسی مانند قربانی های عهد عتیق، فقط جسم ما را طاهر نمی کند، بلکه در عوض وجدان ما را پاکسازی می نماید، ما را از درون تازه می سازد. (عبرانیان ۹ : ۱۳ – ۱۴{ ۱۳ زیرا اگر خون بزها و گاوان نر و پاشیدن خاکستر گوساله ماده می‌تواند آنانی را که جسماً ناپاک یا نجس بوده‌اند پاک سازد، ۱۴ خون مسیح چقدر بیشتر انسان را پاک می‌گرداند! او خود را به عنوان قربانی کامل و بدون نقص به وسیلهً روح جاودانی به خدا تقدیم کرد. خون او وجدان ما را از اعمال بیهوده پاک خواهد کرد تا ما بتوانیم خدای زنده را عبادت و خدمت کنیم. }) چون عیسی با یک قربانی، قوم خود را کامل ساخت، دیگر نیازی به قربانی کردن گاوها و بزها نیست و دیگر مکانی برای این کارها وجود ندارد. (عبرانیان ۱۰ : ۱ – ۴ { ۱ شریعت موسی تصویر کاملی از حقایق آسمانی نبود، بلکه فقط از چیزهای نیکوی آینده از پیش خبر می‌داد. مثلا سال به سال طبق شریعت همان قربانی‌ها را تقدیم می‌کردند و با وجود این عبادت کنندگان نتوانستند به کمال برسند. ۲ اگر این عبادت کنندگان فقط یک بار از گناهان خود پاک می‌شدند، دیگر خود را گناهکار نمی‌دانستند و تمام این قربانی‌ها موقوف می‌شد. ۳ اما در عوض، این قربانی‌ها همه ساله گناهان آنها را به یادشان می‌آورد، ۴ زیرا خون گاوها و بزها هرگز نمی‌تواند گناهان را برطرف نماید }، عبرانیان ۱۰، ۱۱-۱۸{ ۱۱ هر کاهنی همه روزه پیش قربانگاه می‌ایستد و خدمت خود را انجام می‌دهد و یک نوع قربانی را مکرراً تقدیم می‌کند، قربانی‌ای که هرگز قادر به برطرف ساختن گناه نیست، ۱۲ اما مسیح برای همیشه یک قربانی به جهت گناهان تقدیم نمود و بعد از آن در دست راست خدا نشست ۱۳ و در آنجا منتظر است تا دشمنانش پای انداز او گردند. ۱۴ پس او با یک قربانی افرادی را که خدا تقدیس می‌کند برای همیشه کامل ساخته است. ۱۵ در اینجا ما گواهی روح‌القدس را نیز داریم. او قبل از همه می‌گوید: ۱۶ «این است پیمانی که پس از آن ایام با آنان خواهم بست.» خداوند می‌فرماید: «احکام خویش را در دلهای آنان می‌گذارم و آنها را بر افکارشان خواهم نوشت.» ۱۷ و بعد از آن می‌فرماید: «من هرگز گناهان و خطایای آنان را به یاد نخواهم آورد.» ۱۸ پس وقتی این گناهان آمرزیده شده‌اند دیگر نیازی به قربانی گناه نیست. })
عیسی خودش را با جایگزین قربانی های لاویان کردن، پرستش را به تحقق و کمال می رساند. اکنون خون او فدیه ابدی ما را تضمین می کند. (عبرانیان ۹ : ۱۲{ ۱۲ وقتی عیسی یک بار و برای همیشه وارد مقدّس‌ترین مکان شد خون بزها و گوساله‌ها را با خود نبرد، بلکه با خون خود به آنجا رفت و نجات جاویدان را برای ما فراهم ساخت، })
من می توانم همینطور ادامه بدهم. نکته این است که کار نجات دهندۀ عیسی، تغییر اساسی در چگونگی ارتباط خدا با قومش به وجود آورد. عهد جدیدی که عیسی آغاز کرد، عهد قدیمی را- عهدی که خدا در کوه سینا، از طریق موسی برقرار کرد- لغو می کند. (عبرانیان ۸ : ۶-۷ { ۶ اما در حقیقت خدمتی که به عیسی عطا شد از خدمت لاویان به مراتب بهتر است، همان طور که پیمانی که او میان خدا و انسان ایجاد کرده بهتر است، زیرا این پیمان بر وعده‌های بهتری استوار است. ۷ اگر آن پیمان اولیه بدون نقص می‌بود هیچ نیازی نبود که پیمان دیگری جای آن را بگیرد}، عبرانیان ۱۳) حال، گناهان قوم خدا از طریق ایمان به مسیح قربانی شده بخشیده می شود. حال، قوم خدا، حضور پرفیض او را از طریق ایمان به مسیح و سکونت روح درون آنها، تجربه می کنند. حال، نه فقط تعداد کمی از کاهنان بلکه تمامی قوم خدا از نزدیک به خدا دسترسی دارند (عبرانیان ۴ : ۱۶ { ۱۶ پس بیایید تا با دلیری به تخت فیض بخش خدا نزدیک شویم تا رحمت یافته و در وقت احتیاج از او فیض یابیم }، عبرانیان ۱۰: ۱۹-۲۲{ ۱۹ پس ای دوستان، به وسیله خون عیسی مسیح، ما اجازه یافته‌‌ایم که با شهامت ۲۰ از راه تازه و زنده‌ای که مسیح از میان پرده به روی ما باز کرده است، یعنی به وسیلهً بدن خود به مقدّس‌ترین مکان وارد شویم. ۲۱ چون ما کاهن اعظمی داریم که بر خاندان خدا گمارده شده است ۲۲ از صمیم قلب و از روی ایمان کامل دلهای خود را از اندیشه‌های گناه آلود پاک ساخته و بدنهایمان را با آب خالص بشوییم و به حضور خدا بیاییم })،.
۳. پرستش جمعی در عهد جدید
همه اینها برای پرستش گروهی در دوره عهد جدید چه مفهومی دارد؟ اولین چیزی که باید توجه کرد این است که اصطلاحات عهد عتیق در رابطه با پرستش، در کلّ زندگی ایمانداران به کار برده می شود. در رومیان ۱۲: ۱ پولس می نویسد، “لهذا ای برادران، شما را به رحمتهای خدا استدعا می کنم که بدنهای خود را قربانی زنده مقدس پسندیده خدا بگذرانید که عبادت معقول شما است.” اکنون ما حیوانات را قربانی نمی کنیم بلکه خودمان را قربانی می کنیم. کلّ زندگی مسیحی یک عمل تقدیم قربانی به خداست.
یا توجه کنید به عبرانیان ۱۳: ۱۵ ،” پس بوسیله او {عیسی} قربانی تسبیح را به خدا بگذرانیم، یعنی ثمره لبهایی را که به اسم او معترف باشند.” ستایش کردن، قربانی ماست، و ما به طور پیوسته آن را تقدیم می کنیم- نه فقط یک ساعت در صبح روزهای یکشنبه. ثمره لبها که به اسم خدا معترف است، شامل سرودهای پرستشی می شود، اما چیزی بیشتر از این را هم شامل می شود: شجاعانه انجیل را در ملأ عام اعلام کنیم، کلام حقیقت و محبت را به دیگران اعلام کنیم، هر کلمه ای که می گوییم تحت تسلّط مسیح باشد.
به این معناست که “پرستش” چیزی نیست که ما یکشنبه ها در کلیسا انجام دهیم. بلکه، پرستش باید کلّ زندگی ما را در برگیرد. برای مسیحیان، پرستش محدود به زمانها و مکانهای مقدس نمی شود، چون ما با ایمان به مسیح متحد شده ایم، مسیح که معبد خداست، و روح القدس در ما ساکن شده است، ما را هم به طور شخصی و هم به طور جمعی معبد خدا ساخته است. (اول قرنتیان ۳ : ۱۷-۱۶ { ۱۶ آیا نمی‌دانید که شما خانۀ خدا هستید و روح خدا در شما ساکن است؟ ۱۷ اگر کسی خانۀ خدا را آلوده سازد خدا او را تباه خواهد ساخت زیرا خانۀ خدا باید پاک و مقدّس باشد و آن خانه شما هستید. } ، اول قرنتیان ۶ : ۱۹ { ۱۹ آیا نمی‌دانید بدن شما معبد روح‌القدس است که خداوند به شما بخشیده است و در شما ساکن است؟ علاوه بر این شما دیگر صاحب بدن خود نیستید }مقایسه شود با افسسیان ۲ : ۲۲{ ۲۲ شما نیز در اتحاد با او و همراه دیگران به صورت مکانی بنا خواهید شد که خدا به وسیلۀ روح خود در آن زندگی می‌کند. }).
پس چه چیزی صفت مشخصّه پرستش متحد در عهد جدید می باشد؟ خواندن و موعظه کردن آیات کتاب مقدس (اول تیموتائوس ۴ : ۱۴{ ۱۴ نسبت به عطیۀ روحانی خود بی توجّه نباش عطیه‌ای که در وقت دستگذاری تو به وسیله رهبران کلیسا همراه با نبوت آنها به تو داده شد })؛ با یکدیگر مزامیر، تسبیحات و سرودهای روحانی را خواندن ( افسسیان ۵: ۱۸-۱۹ { ۱۸ مست شراب نشوید، زیرا شراب شما را به سوی کارهای زشت می‌کشاند بلکه از روح‌القدس پر شوید. ۱۹ با استفاده از زبور و تسبیحات و سرودهای روحانی با یک دیگر گفتگو کنید و با تمام دل برای خداوند بسرایید و آهنگ بسازید. }؛ کولسیان ۳ : ۱۶{ ۱۶ اجازه بدهید که پیام مسیح با تمام پُری آن سرتاسر وجود شما را فرا گیرد. یکدیگر را با نهایت خردمندی تعلیم و پند دهید و با سپاسگزاری در دلهای خود زبور و تسبیحات و سرودهای روحانی برای خدا بخوانید }) ؛ دعا کردن (اول تیموتائوس ۲ : ۱-۲ ، ۸ { ۱ پس قبل از هر چیز تأکید می‌کنم که درخواست‌ها، دعاها، شفاعت‌ها و سپاس‌ها برای همه مردم ۲ برای پادشاهان و همه اولیای امور به پیشگاه خداوند تقدیم گردد تا ما بتوانیم با آرامش و صلح و در کمال خدا ترسی و سرافرازی به سر بریم }{ ۸ آرزو دارم که مردان در همه جا بدون خشم و نزاع دستهای مقدّس خود را بلند کرده دعا نمایند })؛ جشن گرفتن مراسم تعمید و شام خداوند (متی ۲۸ : ۱۹ { ۱۹ پس بروید و همه ملتها را شاگرد من سازید و آنها را به نام پدر و پسر و روح‌القدس تعمید دهید }، اول قرنتیان ۱۱ : ۱۷ – ۳۴{ ۱۷ ولی در مورد دستورات زیر، شما را تحسین نمی‌کنم زیرا وقتی دور هم جمع می‌شوید نتیجۀ آن نه تنها به سود شما نیست بلکه به زیان شماست. ۱۸ اولا می‌شنوم هنگامی که به صورت کلیسا دور هم جمع می‌شوید به دسته‌های مختلف تقسیم می‌گردید و این را تا اندازه‌ای باور می‌کنم ۱۹ زیرا شکی نیست که باید در میان شما دسته‌هایی به وجود آید تا اشخاص صمیمی شناخته شوند. ۲۰ وقتی دور هم جمع می‌شوید برای خوردن شام خداوند نیست، ۲۱ زیرا در هنگام خوردن هر کسی با عجله شام خود را می‌خورد و در نتیجه عده‌ای گرسنه می‌مانند در حالی که دیگران مست می‌شوند. ۲۲ عجب! مگر خانه‌ای ندارید که در آن بخورید و بنوشید؟ آیا به این وسیله می‌خواهید کلیسای خدا را تحقیر نمایید و اعضای نیازمند را خجل سازید؟ به شما چه بگویم؟ آیا می‌توانم در این امر شما را تحسین کنم؟ ابدأ ۲۳ تعالیمی را که به شما دادم از خود خداوند گرفتم و آن این بود که عیسی خداوند در شبی که تسلیم دشمنان شد نان را گرفت ۲۴ و بعد از شکرگزاری آن را پاره کرده گفت: «این است بدن من برای شما. این را به یاد من بجا آورید.» ۲۵ همان طور پس از شام پیاله را نیز برداشته گفت: «این پیاله همان پیمان تازه‌ای است که با خون من بسته می‌شود. هرگاه این را می‌نوشید به یاد من بنوشید». ۲۶ زیرا تا وقت آمدن خداوند هرگاه این نان را بخورید و پیاله را بنوشید مرگ او را اعلام می‌کنید. ۲۷ بنابراین اگر کسی بطور ناشایست نان را بخورد و پیاله را بنوشد نسبت به بدن و خون خداوند مرتکب خطا خواهد شد. ۲۸ بنابراین هر کس باید خود را بیازماید آن وقت از آن نان بخورد و از آن پیاله بنوشد، ۲۹ زیرا کسی که معنی و مفهوم بدن مسیح را درک نکند و از آن بخورد وبنوشد با خوردن و نوشیدن آن، خود را محکوم می‌سازد. ۳۰ به همین سبب است که بسیاری از شما ضعیف و مریض هستید و عده‌ای نیز مرده‌اند. ۳۱ اما اگر اول خود را می‌آزمودیم محکوم نمی‌شدیم. ۳۲ ولی خداوند ما را داوری و تنبیه می‌کند تا با جهان محکوم نگردیم. ۳۳ پس ای دوستان من، هر وقت برای خوردن شام خداوند دور هم جمع می‌شوید منتظر یکدیگر باشید ۳۴ و اگر کسی گرسنه است در منزل خود غذا بخورد مبادا جمع شدن شما باعث محکومیت شما شود و در خصوص مطالب دیگر، هر وقت به آنجا بیایم آنها را حل و فصل خواهم کرد }) ؛ و یکدیگر را به محبت و انجام اعمال نیکو ترغیب کردن ( عبرانیان ۱۰: ۲۴ – ۲۵{ ۲۴ برای پیش جستن در محبت و اعمال نیکو یکدیگر را تشویق کنیم. ۲۵ از جمع شدن با یکدیگر در مجالس کلیسایی غفلت نکنیم، چنانکه بعضی‌ها به این عادت کرده‌اند، بلکه باید یکدیگر را بیشتر تشویق نماییم، مخصوصاً در این ایام که روز خداوند نزدیک می‌شود }).
یکی از مسائل شایان توجه درباره پرستش متحد در عهد جدید، تمرکز مداوم و پیوسته بر ساختن کلّ بدن می باشد. پولس می نویسد، ” کلام مسیح در شما به دولتمندی و به کمال حکمت ساکن بشود؛ و یکدیگر را تعلیم و نصیحت کنید به مزامیر و تسبیحات و سرودهای روحانی و با فیض در دلهای خود خدا را بسرایید. ” (کولسیان ۳ : ۱۶{ ۱۶ اجازه بدهید که پیام مسیح با تمام پُری آن سرتاسر وجود شما را فرا گیرد. یکدیگر را با نهایت خردمندی تعلیم و پند دهید و با سپاسگزاری در دلهای خود زبور و تسبیحات و سرودهای روحانی برای خدا بخوانید. }) ما در حال سرود پرستشی خواندن برای خداوند، یکدیگر را تعلیم داده و نصیحت می کنیم. در حین ستایش خدا، یکدیگر را بنا می کنیم. پولس تا جایی پیش می رود که می گوید همه چیز در جماعتها باید برای بنای بدن مسیح باشد. (اول قرنتیان ۱۴ : ۲۶{ ۲۶ ای دوستان من، منظور من چیست؟ مقصودم این است که وقتی دور هم جمع می‌شوید هر کس سرودی یا تعلیمی یا مکاشفه‌ای یا سخنی به زبانها یا ترجمه زبان را داشته باشد، همۀ اینها باید به منظور تقویت همه انجام شود. })
موضوع منحصر به فرد در مشارکت هفتگی کلیسا، این نیست که اکنون زمان پرستش است، بلکه زمانی است که با پرستش خدا با هم، یکدیگر را بنا کنیم.
به خاطر عهد جدیدی که مسیح آغاز کرد، پرستش گروهی در دوره عهد جدید، ساختار و بافت کاملاً متفاوتی از پرستش جمعی در عهد عتیق دارد. به جای چند مرتبه در سال، اکنون پرستش گروهی هفتگی می باشد. به جای ملاقات در معبد اورشلیم، ایمانداران در کلیسای محلی در منطقه سکونت خود جمع می شوند. به جای اینکه حضور خدا محدود به قدس الاقداس و تحت حفاظت کاهنان باشد، اکنون خدا توسط روح در همه قوم خود ساکن می باشد، و در هر کجا که جمع شوند، مسیح در میان قومش حاضر است. (متی ۱۸ : ۲۰{ ۲۰ زیرا هر جا که دو یا سه نفر به نام من جمع شوند من آنجا در میان آنان هستم }) به جای اجرای جزئیات یک سری قربانی گذراندن ها و اهدای هدایا، مسیحیان با هم جمع می شوند که کلام را بشنوند، کلام را موعظه کنند، کلام را دعا کنند، کلام را بسرایند، و آن را را در مراسم و آیین ها ببینند. و همه اینها برای این است که بدن را در محبت بنا کنند تا همه به بلوغ در مسیح برسیم. (افسسیان ۴: ۱۱ – ۱۶{ ۱۱ او عطایای مختلفی به مردم بخشید یعنی: بعضی را برای رسالت، بعضی را برای نبوت، بعضی را برای بشارت و بعضی را برای شبانی و تعلیم برگزید. ۱۲ تا مقدّسین را در کاری که برای او انجام می‌دهند مجهز سازد تا به این وسیله بدن مسیح را تقویت نمایند. ۱۳ تا ما همه به آن وحدتی که در ایمان و شناسایی فرزند خداست دست یابیم و مطابق آن میزان کاملی که در مسیح یافت می‌شود به انسانیت کامل برسیم. ۱۴ در آن صورت دیگر مثل بچه نخواهیم بود که با امواج، رانده می‌شوند و از باد‌های متغیر تعالیم بشری متلاطم می‌گردند و فریب حیله‌ها و نیرنگ‌های مردمی را می‌خوردند که می‌خواهند آنها را از حقیقت دور سازند، ۱۵ بلکه در همان حالی که حقیقت را با روح محبت بیان می‌کنیم ما باید در هر مورد در مسیح که سر است رشد کنیم. ۱۶ به اراده او همۀ اعضاء مختلف بدن به وسیلۀ مفاصلی که برای آنها فراهم شده مربوط و پیوند می‌شوند، پس وقتی هر یک از اعضای بدن بطور جداگانه مرتب کار کند، تمام بدن رشد می‌کند و خود را در محبت بنا می‌نماید. })
۴. خواندن کلّ کتاب مقدس برای پرستش در اتحاد
پس چگونه به آیات کتاب مقدس نگاه کنیم تا به ما یاد بدهد که در پرستش متحد چه کاری انجام دهیم؟
اولاً، من فکر می کنم مهم است تأیید کنیم که در حقیقت آیات کتاب مقدس به ما یاد می دهد تا در جمع های مرتب و دایمی کلیسایی چه کاری انجام دهیم. به یاد داشته باشید که با وجود اینکه کلّ زندگی یک پرستش است، مشارکت هفتگی کلیسا جایگاه خاصی در زندگی مسیحی دارد. از همه مسیحیان خواسته شده که در کلیسا جمع شوند. (عبرانیان ۱۰ : ۲۴ – ۲۵{ ۲۴ برای پیش جستن در محبت و اعمال نیکو یکدیگر را تشویق کنیم. ۲۵ از جمع شدن با یکدیگر در مجالس کلیسایی غفلت نکنیم، چنانکه بعضی‌ها به این عادت کرده‌اند، بلکه باید یکدیگر را بیشتر تشویق نماییم، مخصوصاً در این ایام که روز خداوند نزدیک می‌شود }) ؛ حضور در کلیسا برای مسیحیان یک امر اختیاری نیست. بلکه به این معناست که همه آنچه که کلیسا در پرستش انجام می دهد، به شکل مؤثری به عادت و عملی تبدیل شود که لازم است اعضایش آن را انجام دهند. و پولس به مسیحیان التماس می کند که اجازه ندهند عادتهای انسانی یا اعمال پرستشی انسانی بر وجدان آنها تحمیل شود. (کولسیان ۲ : ۱۶ – ۲۳{ ۱۶ بنابراین در مورد خوراک یا آشامیدنی یا رعایت عید یا ماه نو یا روز سبت به هیچ وجه تحت تأثیر انتقاد دیگران قرار نگیرید. ۱۷ این چیزها فقط سایۀ آن واقعیتی است که قرار است بیاید و آن واقعیت خود مسیح است. ۱۸ نگذارید کسی با تظاهر به فروتنی و پرستش فرشتگان، شما را از ربودن تاج پیروزی باز دارد، زیرا چنین شخصی به اتکاء به رویاهایی که دیده است و به خاطر افکار دنیوی خود بی جهت مغرور می‌شود. ۱۹ این قبیل اشخاص رابطۀ خود را با سر یعنی با مسیح قطع کرده‌اند. تحت فرمان مسیح تمام بدن نیرو می‌گیرد و به توسط مفاصل و رشته‌ها به هم متصل می‌شود و همان طور که خدا می‌خواهد نمو می‌کند. ۲۰ وقتی شما با مسیح مردید با عقاید بچگانۀ این جهان قطع رابطه کرده‌اید. پس چرا طوری زندگی می‌کنید که گویا هنوز به دنیا بستگی دارید؟ چرا مطیع مقرراتی از قبیل: ۲۱ «این را لمس نکن، به آن لب نزن و به این دست نزن» می‌شوید؟! ۲۲ اینها همه در اثر مصرف از بین می‌روند و این دستورات فقط قوانین و تعلیمات انسان است! ۲۳ البته این اعمال در عبادتهایی که آنها بر خود تحمیل کرده‌اند و فروتنی و ریاضت کشی، ظاهرا معقول به نظر می‌رسد، ولی در واقع نمی‌توانند مانع ارضای شهوات نفسانی شوند. })
من عقیده دارم که این قواعد کتاب مقدسی به آنچه که از نظر تاریخی “اصول آیین های پرستشی نامیده می شود، اضافه می شود.{۴} به این شکل که کلیساها در مشارکتهای متحد خود باید فقط اعمالی را که به شکل مثبتی در آیات کتاب مقدس تجویز شده اجرا کنند، چه توسط حکمی صریح یا چه توسط الگویی قانونی مطرح شده باشد. انجام هر کاری غیر از این، منجر به از دست دادن آزادی مسیحی می شود. پس کلیساها باید به آیات کتاب مقدس نگاه کنند تا به ما بگویند که چطور با هم پرستش کنیم، و باید فقط کاری را انجام دهند که کتاب مقدس به ما می گوید.
اما این موضوع این سؤال را ایجاد می کند که، آیات کتاب مقدس دقیقاً چه چیزی برای انجام دادن به ما می گوید؟ به بیان دقیق تر، ما چطور بگوییم که چه مسائل کتاب مقدسی در رابطه با پرستش، قانونی و اجباری است؟ برای بیان جواب کامل به این سؤال یک کتاب لازم است؛ در اینجا من خلاصه ترین طرح را عنوان می کنم.
تشخیص تعالیم کتاب مقدسی در رابطه با پرستش نیاز به نکته بینی و دقت نظر دارد، چون آیات کتاب مقدس در هیچ کجا چیزی مانند، “نظم و ترتیبات جلسه” کامل و قانونی را نشان نمی دهد. بلکه حکم هایی در عهد جدید وجود دارد که به شکل نسبتاً ساده ای برای تمام کلیساها اجباری می باشد. همچون کلیساهای افسس و کولسی که به هر دو حکم شده بود که سرودهای پرستشی بخوانند (افسسیان ۵ : ۱۸-۱۹ { ۱۸ مست شراب نشوید، زیرا شراب شما را به سوی کارهای زشت می‌کشاند بلکه از روح‌القدس پر شوید. ۱۹ با استفاده از زبور و تسبیحات و سرودهای روحانی با یک دیگر گفتگو کنید و با تمام دل برای خداوند بسرایید و آهنگ بسازید }، کولسیان ۳ : ۱۶{ ۱۶ اجازه بدهید که پیام مسیح با تمام پُری آن سرتاسر وجود شما را فرا گیرد. یکدیگر را با نهایت خردمندی تعلیم و پند دهید و با سپاسگزاری در دلهای خود زبور و تسبیحات و سرودهای روحانی برای خدا بخوانید })، در مورد سرود خواندن، در کلیسای قرنتیان به آن اشاره شده (اول قرنتیان ۱۴ : ۲۶{ ۲۶ ای دوستان من، منظور من چیست؟ مقصودم این است که وقتی دور هم جمع می‌شوید هر کس سرودی یا تعلیمی یا مکاشفه‌ای یا سخنی به زبانها یا ترجمه زبان را داشته باشد، همۀ اینها باید به منظور تقویت همه انجام شود })، که پیشنهاد می کند همه کلیساها باید سرود بخوانند. همچنین پولس به تیموتائوس در نامه ای برای تعلیم به تیموتائوس در رابطه با چگونگی اداره و رهبری کلیسا، حکم کرد که آیات کتاب مقدس را بخواند و موعظه کند. (اول تیموتائوس ۳ : ۱۵ ، ۴ : ۱۴ { ۱۵ تا در صورتی که در آمدن تأخیر کردم بدانی که رفتار ما در خانوادۀ خدا که کلیسای خدای زنده و ستون و پایه حقیقت است چگونه باید باشد }۴{ ۱۴ نسبت به عطیۀ روحانی خود بی توجّه نباش عطیه‌ای که در وقت دستگذاری تو به وسیله رهبران کلیسا همراه با نبوت آنها به تو داده شد }) در اینجا پیشنهاد می کند که خواندن و موعظه کردن آیات کتاب مقدس ، نه فقط برای این کلیسای بخصوص، بلکه برای هر کلیسایی، اراده خداست.
از طرف دیگر، بعضی حکم ها، مانند” یکدیگر را به بوسه مقدّسانه سلام نمایید”. (رومیان ۱۶: ۱۶{ ۱۶ با بوسۀ مقدّسانه به یکدیگر خوش آمد بگویید. جمیع کلیساهای مسیح به شما سلام می‌رسانند. })، به نظر می رسد که یک قاعده جهانی را بیان می کند (“در محبت مسیحی از یکدیگر استقبال کنید”) به شکلی که شاید از نظر فرهنگی، جهانی نباشد.
بعلاوه، بعضی حکم های مربوط به زمینه ای مشخص، ممکن است به شکل وسیع تری اجرا شود، مانند نمونه ای که پولس به قرنتیان می گوید که پول خود را در روز اول هفته کنار بگذارند. این برای هدیه ای خاص به مقدسین اورشلیم بود، اما به همه کلیساها حکم شده که معلمان خود را از نظر مالی حمایت کنند( غلاطیان ۶ : ۶{ ۶ محصلین کلام خدا معلم را در تمام نعمات خویش شریک سازند }) ، پس هدیه دادن هم می تواند جایی در پرستش متحد داشته باشد.
تا به اینجا در مورد عهد جدید صحبت کردیم. پس عهد عتیق چه می شود؟ روی هم رفته، عهد عتیق حکم های بسیاری درباره پرستش دارد:
او را به آواز کرّنا تسبیح بخوانید. او را با بربط و عود تسبیح بخوانید!
او را با دف و رقص تسبیح بخوانید. او را با ذوات اوتار و نی تسبیح بخوانید!
او را با سنجهای بلند آواز تسبیح بخوانید. او را با سنجهای خوش صدا تسبیح بخوانید! (مزامیر ۱۵۰ : ۳ – ۵)
آیا به این معناست که برای کتاب مقدسی بودن جلسات کلیسایی، ما باید کرّنا، عود، چنگ، دف، رقص، سازهای زهی، نی و سنج داشته باشیم.؟ من معتقدم که اینطور نیست.
به یاد داشته باشید که مزامیر حالتهای پرستشی در عهد موسی می باشد، چیزی که بعضی از نویسندگان عهد جدید به عنوان “عهد عتیق” به آن اشاره می کنند. (عبرانیان ۸ : ۶{ ۶ اما در حقیقت خدمتی که به عیسی عطا شد از خدمت لاویان به مراتب بهتر است، همان طور که پیمانی که او میان خدا و انسان ایجاد کرده بهتر است، زیرا این پیمان بر وعده‌های بهتری استوار است. }) حال عهدی جدید که در ارمیا ۳۱ وعده داده شده بود، آمده، عهد عتیق لغو شده است. ما دیگر زیر شریعت موسی نیستیم. ( رومیان ۷ : ۱ – ۶ { ۱ ای دوستان من، شما از قوانین اطلاع دارید و می‌دانید که انسان فقط تا زمانی که زنده است ملزم به اطاعت از قانون است. ۲ مثلا یک زن شوهردار تا وقتی شوهرش زنده است قانونا به او تعلق دارد اما اگر شوهر او بمیرد، دیگر آن زن از قانونی که او را به شوهرش مقید می‌ساخت آزاد است. ۳ از این جهت اگر آن زن در زمان حیات شوهرش با مرد دیگر زندگی کند زناکار خوانده خواهد شد اما اگر شوهرش بمیرد دیگر این قانون شامل حال او نیست و چنانچه با مرد دیگری ازدواج کند مرتکب زنا نمی‌شود. ۴ ای دوستان من، شما نیز در همین وضع هستند. شما چون جزئی از بدن مسیح هستید، نسبت به شریعت مرده‌اید و اکنون به آن کسی که پس از مرگ زنده شد تعلق دارید، تا در نتیجه برای خدا ثمری بیاوریم ۵ زیرا هنگامی که ما گرفتار طبیعت نفسانی بودیم، شهوات گناه که به وسیلۀ شریعت برانگیخته شده بود در وجود ما کار می‌کرد و موجب مرگ ما می‌شد. ۶ اما اکنون از قید شریعت آزاد شده‌‌ایم زیرا نسبت به آنچه که ما را در بردگی نگاه می‌داشت، مرده‌‌ایم تا به طور تازه یعنی به وسیلۀ روح‌القدس، خدا را خدمت کنیم نه مانند گذشته که از قوانین نوشته شده اطاعت می‌کردیم }؛ غلاطیان ۳ : ۲۳ – ۲۶{ ۲۳ اما قبل از رسیدن دورۀ ایمان همۀ ما محبوس و تحت تسلط شریعت بودیم و در انتظار آن ایمانی که در شرف ظهور بود به سر می‌بردیم. ۲۴ به این ترتیب شریعت دایه ما بود که ما را به مسیح برساند تا به وسیلۀ ایمان کاملا نیک محسوب شویم، ۲۵ اما چون اکنون دورۀ ایمان رسیده است دیگر تحت مراقبت دایه نیستیم، ۲۶ زیرا ایمان باعث شد که همۀ شما در اتحاد با مسیح عیسی فرزندان خدا باشید. }) بنابراین، مراسم و شکلهای پرستشی که به دوره موسی مربوط بود، دیگر برای ما اجباری نیست. معبد توسط کاهنان خدمت می شد، بعضی از آنها در موسیقی پرستشی تخصّص داشتند(اول تواریخ ۹ : ۳۳{ ۳۳ بعضی از خانواده‌های لاوی مسئول موسیقی در معبد بزرگ بودند. رهبران این خانواده‌ها در ساختمان معبد بزرگ زندگی می‌کردند. چون کار آنها شبانه روزی بود، مسئولیّت دیگری نداشتند. }) در حقیقت، اینها افرادی بودند که آلات موسیقی نامبرده در مزامیر ۱۵۰ را می نواختند( دوم تواریخ ۵ : ۱۲، ۱۳ ؛ ۹ : ۱۱{ ۱۲ تمام سرایندگان لاوی، یعنی آساف، هیمان، یدوتون، پسران و برادران ایشان، لباسهای کتانی مرغوب پوشیده بودند. ایشان با سنج، بربط و چنگ با صد و بیست کاهن که شیپور می‌نواختند در شرق قربانگاه ایستادند. ۱۳ وظیفه شیپورچی‌ها و سرایندگان این بود که در ستایش و پرستش هم نوایی کنند و هنگامی که آواز ایشان برخاست، با صدای سنج و شیپور و بقیّه سازها، در ستایش خداوند خواندند که: او نیکوست، و محبّت او تا ابد پایدار است. در آن هنگام معبد بزرگ پر از ابر شد. }۹ { ۱۱ سلیمان از چوب برای ساختن پلّه‌ها برای معبد بزرگ و کاخ خود و ساختن بربط و چنگ برای نوازندگان استفاده کرد که همانند آنان هرگز در سرزمین یهودا دیده نشده بود. }). پس مزامیر ۱۵۰ الگویی برای پرستش مسیحیان ارائه نمی دهد؛ بلکه به شکل خاصی از پرستش در عهد عتیق که به معبد و کهانت لاویان ارتباط داشت، استناد می کند.
این به خودی خود پاسخی به سؤال ما نیست که چه نوع آلات موسیقی برای همراهی کردن سرودهای پرستشی گروهی کلیسا مناسب است. اما به این معناست که نیازی نیست به سادگی به سابقه عهد عتیق متوّسل شویم، همانطور که با توّسل به سابقه عهد عتیق نمی توانیم قربانی کردن حیوانات را قانونی و لازم الاجرا کنیم. اینجا مکانی است که بسیاری از سنتّهای مسیحی از الهیات کتاب مقدسی درباره پرستش قاصر آمده اند، به این ترتیب که به انتخاب خود به سابقه عهد عتیق متوّسل شده اند، انگار که بعضی از جنبه های کهانت لاویان و پرستش معبد به دوره عهد جدید منتقل می شود.
قطعاً عهدعتیق اطلاعات بسیاری در مورد چگونگی حالت ما در پرستش ارائه می دهد. مزامیر به ما یاد می دهد که با حرمت و ترس آمیخته به احترام، خوشی و حیرت، شکرگزاری و شادی پرستش کنیم. اما عهد عتیق موارد و شکلهای پرستش در کلیسای عهد جدید را به ما تجویز نمی کند.
به این ترتیب، عهد جدید اساسنامه جدیدی برای قوم خدا در عهد جدید فراهم می کند، همانطور که عهد عتیق به عنوان اساسنامه ای برای قوم خدا در عهد قدیمی بود. خدا یک نقشه برای نجات دارد، و یک قوم را نجات می دهد، اما طریقی که قوم خدا با او مرتبط می شوند، بعد از آمدن مسیح و برقراری عهد جدید به شکلی اساسی تغییر کرد.
به همین دلیل است که ما باید همه ابزارهای الهیات کتاب مقدسی را به کار ببریم- عهدها را در کنار هم بگذاریم، رابطه میان قوم و گونه های موافق و مخالف، مشاهده وعده و به تحقق رسیدن آن، طرح پیوستگی ها و ناپیوستگی ها را ترسیم و دنبال کنیم. به عنوان قوم عهد جدید مسیح، که روح القدس موعود در ما ساکن شده، ما در روح و راستی پرستش کنیم، مطابق با اصطلاحاتی که خودِ خدا در آیات کتاب مقدس مشخص کرده است.
بابی جیمیسون
ترجمه کانون کتاب‌مقدس