نیازمند: طرح ریزی کردن و ترغیب کردن اعضای کلیسا

اگر شما هم مثل اکثریت شبانان، آخرین چیزی که می‌خواهید بشنوید این است که اعضای کلیسا با تمام وجود و دايم به ضد اتحاد در کلیسا توطئه می‌چینند، عضو هر هیئتی که هستند، در هر کلاسی که تعلیم می‌دهند، در هر معاشرتی که هستند، به نظر می‌رسد که برای ترغیب دیگران به نارضایتی، شکایت و حتی پرخاشگری اقدام می‌کنند.

ممکن است از شنیدن این موضوع تعجب کنید که کتاب عبرانیان اعضای کلیسا را به توطئه و دسیسه چینی در بدن کلیسا دعوت می‌کند. آنها را دعوت می‌کند که برای انجام نیکویی توطئه بچینند و دیگران را ترغیب به آن نمایند!

من و مشایخ‌مان در کلیسای ما در شهر لویی‌وییل، ایالت کنتاکی، اغلب اوقات دستورالعمل عبرانیان را به جماعتمان یادآوری می‌کنیم. در این مقاله سعی می‌کنم آنچه را که بیان می‌کنیم را برایتان شرح دهم.

یک پیش زمینه مختصر

اکثر قسمت‌های کتاب عبرانیان، رساله‌ای است که الهیات شخصیت و کار عیسی مسیح را می‌ستاید. در میان نُه فصل، نویسنده کتاب، نگاهی طولانی به نظام قربانی و کهانت در عهدعتیق می‌اندازد و می‌گوید که همۀ اینها در زندگی و مرگ عیسی تحقق یافت. به هر حال، در فثل دهم، نویسنده به شکل کنایه آمیزی همۀ اینها را به عهده خوانندگانش می‌گذارد. او به آنها می‌گوید، «با دانستن همه اینها»، «شما هم باید به همین طریق زندگی کنید.»

(ایات را مطابق کلام بنویس(

شرح و توصیف مختصر

عبرانیان ۱۰: ۱۹ – ۲۵ در قلب این پند،نویسنده به خوانندگانش میگوید که سه چیز را انجام دهید:: اول، آنها باید به خدا نزدیک شوند. چون عیسی با مرگ خود بر روی صلیب برای آنها راهی به سوی تخت خدا مهیا کرد، آنها باید خدا را پرستش کنند نه با ترس و لرز، بلکه با اعتماد کامل و خوشی. دوم، آنها را دعوت می‌کند که در اعتراف خود استوار بمانند، نه اینکه روبرگردانند و نابود شوند، بلکه باور داشته باشند، ایمان داشته باشند و به این طریق جانهای خود را حفظ کنند. با این دو نصیحت، نویسنده از این مسیحیان دعوت می‌کند که از نزدیک مراقب قلب، ذهن و جان خود باشند. اما در اینجا نصیحت سومی هم وجود دارد، که در آن دعوت می‌کند که به بیرون از خود نگاهی بیندازند و تمرکز خود را بر روی برادران و خواهران خود در مسیح – در کلیسا بگذارند.

نویسنده در آیه های 24 و 25 می‌نویسد، ” و ملاحظه یکدیگر را بنماییم تا به محبت و اعمال نیکو ترغیب نماییم. و از با هم آمدن در جماعت غافل نشویم چنانکه بعضی را عادت است، بلکه یکدیگر را نصیحت کنیم و زیادتر به اندازه ای که می‌بینید که آن روز نزدیک می‌شود.”

به خاطر همه کارهایی که عیسی انجام داد، و به خاطر همه آنچه که او هست، مسیحیان باید همدیگر را ترغیب به محبت و انجام اعمال نیکو کنند. اما ما چطور این کار را انجام دهیم؟ مسیحیان چگونه می‌توانند همدیگر را ترغیب به نیکویی و قدوسیت کنند؟ این متن دو راه را به ما نشان می‌دهد- از با هم آمدن در جماعت غافل نشویم و همدیگر را تشویق و دلگرم کنیم.

حال، این عبارت – ” از با هم آمدن در جماعت غافل نشوید”- احتمالاً واضح ترین بیانیه کتاب مقدس است که مسیحیان موظف به شرکت در کلیسای محلی هستند. اگر ما جزئی از بدن مسیح هستیم، پس باید، به درستی، باید عهد ببندیم و زندگی خود را با یکدیگر قسمت کنیم، با یک بدن محلی از ایمانداران. این آیه واضح تر از این نمی توانست به این مسأله اشاره کند. اما توجه کنید که فرمان غافل نشدن از جماعت، به خودی خود برقرار نمی باشد. در واقع این یک جمله وابسته است که به جمله اصلی در این آیه وصل می‌شود. فرمانِ حضور در جماعت به عنوان وسیله ای برای مسئله ای دیگر عنوان شده است. ما مسیحیان با هم جمع می‌شویم برای هدفِ ترغیب کردن یکدیگر به محبت و انجام اعمال نیکو.

حضور یافتن

درنهایت، باید بگوییم که برای هر مسیحی، حضور در جمعهای کلیسایی، اختیاری نیست. نویسنده عبرانیان – و در نتیجه خودِ روح القدس- به مسیحیان فرمان می‌دهد که ایماندارانی که متعلق به خدا هستند با هم جمع شوند. به طور عملی، یعنی ما باید برنامه خود را تنظیم کنیم و زمانی را به جمع شدن با مقدسین اختصاص بدهیم. شاید برنامه های کاری باید تغییر کنند. کارهای خانه باید در زمانهای دیگری انجام شوند. گزارشها باید زودتر یا دیرتر داده شود. اکثر کلیساها بیش از دو یا سه ساعت در هفته با هم جمع نمی شوند، به این معنی که شما 145 ساعت فرصت دارید تا به کارهای دیگر بپردازید. بر اساس عبرانیان، تشویق کردن و ترغیب کردن ایمانداران دیگر باید در اولویت برنامه هر مسیحی باشد، به این معنی که باید در جمعهای عمومی کلیسا حاضر شوید.

اما فقط حاضر نشوید

بلکه نویسنده عبرانیان، ما را دعوت به چیزی فراتر از حضور صرف در کلیسا می‌کند. بسیاری از اوقات، مسیحیان حضور یافتن در کلیسا را به عنوان یکی از مواردی در لیست خود می‌بینند که” به عنوان مسیحی باید انجام دهند.” آنها در برنامه کلیسا شرکت می‌کنند، ساکت و ناشناخته در ردیف آخر ساختمان می‌نشینند، با نیمی از قلب خود به موعظه گوش می‌دهند، در حالیکه سرود آخر را می‌خوانند بدون اینکه با کسی صحبت کنند، از کلیسا خارج می‌شوند، و در لیستی که در ذهن خود دارند علامت می‌زنند که این کار هم انجام شد: ” در کلیسا حاضر شدم. از عبرانیان 10: 25 اطاعت کردم.” اما به هیچ وجه منظور نویسنده عبرانیان این نیست. او نمی گوید که، ” در کلیسا حاضر شو”. بلکه او به شکلی سنجیده شرکت در کلیسا را به عنوان زمینه ای برای شناختن، محبت کردن و تشویق کردن ایمانداران دیگر عنوان می‌کند. او در زمینه ترغیب دیگران به محبت و انجام اعمال نیکو، چنین مسئله ای را عنوان می‌کند.

جمعهای عمومی کلیسای محلی شامل چیزی فراتر از این است که ایمانداران فقط جمع شوند تا موعظه کلام خدا را بشنوند- اگرچه قطعاً و قاعدتاً چنین چیزی هم جزئی از آن است. بلکه در مورد این است که زندگی خود را با ایمانداران دیگر قسمت کنیم، افرادی که عهد بسته اند تا مسیحیان دیگر را حمایت و تشویق کنند. در جمعهای عمومی کلیسا است که ما برای یکدیگر دعا می‌کنیم، با هم اشک ریخته و شادی می‌کنیم، بارها و غمهای یکدیگر را متحمل می‌شویم، کلام خدا را با هم می‌شنویم، و تلاش می‌کنیم تا آن را در زندگی یکدیگر عملی کنیم. به طور خلاصه، جمع کلیسا، مهمترین زمانی است که ایمانداران دارند تا همدیگر را ترغیب به محبت و انجام اعمال نیکو کنند.

توطئه چیدن و ترغیب کردن

در این متن به دو مسئله دیگر توجه کنید. اول، نویسنده عبرانیان می‌گوید” ملاحظه یکدیگر را بنماییم تا به محبت و اعمال نیکو ترغیب نماییم.” به عبارت دیگر او به ما می‌گوید که در این مورد فکر کنیم! یک مسیحی باید طرح ریزی کند، نقشه بکشد، توطئه بچیند، تدبیر کند، و طراحی کند که چطور باید برادران و خواهرانش را برای انجام اعمال نیکو ترغیب کند- کاری که به سادگی نمی تواند انجام دهد مگر اینکه زندگیش به شکل محکمی به زندگی آنها وصل شده باشد. یک مسیحی دقیقاً چطور می‌تواند برای خیریت ایماندار دیگر طرح ریزی کند و نقشه بکشد، اگر که آنها را نشناسد؟

دوم، به این کلمه توجه کنید،” ترغیب کردن”، که گاهی” تحریک کردن” نیز گفته شده است. حضور شخص در بدن باید تأثیر قابل مشاهده ای بر دیگران داشته باشد، تأثیر ترغیب کننده و تحریک کننده: محبت و اعمال نیکو در زندگی افرادی که در اطراف ما هستند افزایش خواهد یافت!

به طور خلاصه، شبانان، ما می‌خواهیم اعضای کلیسایمان را تشویق کنیم که طرح ریزی کنند و ترغیب کنند- برای نیکویی و خیریت!

شرح و توضیح

تابستان گذشته، من پروژه بزرگی را شروع کردم و کاشیهای سنگی در ایوان و پیاده رو مقابل خانه خود قرار دادم. در یک سمت، زیر یک درخت، یک کولر آبی رنگی که شبیه به خانه اسکیموهاست را پر از آب نگه داشتم، که برای شستن کاشیهای کثیف بعد از برش دادن آنها به اندازه مناسب، استفاده می‌کردم. بعد از مدتی، متوجه شدم که همه گِلهای کاشیهای شسته شده در ته کولر ته نشین شده، به شکلی که آب تمیز روی سطح آن جمع شده و یک لایه ضخیمی از گِل ته آن جمع شده است. حال، اگر می‌خواستم این گِل ته نشین شده در ته کولر را هم بزنم و آن را با حیاتی که در سراسر این آب وجود داشت، منفجر کنم، چطور می‌توانستم این کار را انجام دهم؟ بروم و با زانو به کولر ضربه بزنم؟ اینطور نمی شد. ممکن بود که فقط آب موجدار شود، اما گِل همچنان در ته باقی می‌ماند. نه، اگر من واقعاً می‌خواستم آن گِل را هم بزنم، باید با دستانم وارد آب می‌شدم. باید با آب درگیر می‌شدم، به طور هدفمند و مستقیم گِل را هم می‌زدم.

مطمئناً این یک قیاس کامل نیست، اما کلیسا کمی شبیه به این است. کلیسای حقیقی عیسی مسیح نباید مکانی باشد که ایمانداران به سادگی هفته ای یک بار با هم جمع شوند، به هم ضربه بزنند، و بعد پیِ کار خود بروند. چه شرم آور است وقتیکه مسیحیان، بدون اینکه غیرمسیحیان را در نظر بگیریم، فکر کنند که جمع کلیسایی همین است! چیزهایی هست که فکر می‌کنم یک کلیسا را بدون حیات یا بی فایده و بیهوده می‌سازد.

نصیحتِ ” غافل نشدن از جماعت” هرگز بدون حیات و کسل کننده نیست. از مسیحیان دعوت نمی کند که بی اراده روی یک نیمکت بنشینند. بلکه برعکس، آنها را دعوت به حیاتی می‌کند که با انرژی به حرکت درمی آید. از آنها دعوت می‌کند که با دیگر مسیحیان با هم زندگی کنند- آنها را محبت کنند، تشویق کنند، ترغیب به انجام اعمال نیکو کنند، و شاید مهم تر از همه اینکه همیشه آنها را متوجه روزی کنند که خداوندمان بازمی گردد. ” رفتن به کلیسا، این کار را انجام نمی دهد، بلکه ” کلیسا بودن” آنچه که مسیح برای ما به عنوان قوم خود می‌خواهد را به انجام می‌رساند.

گِرَگ گیلبرت

ترجمه کانون کتاب‌مقدس

Wanted: Plotting and Provoking Church Members