شاگردسازی، برنامه یا راه زندگی؟

دید اساسی کلیسا نسبت به شاگردسازی چگونه باشد، «برنامه» یا «راه زندگی»؟

پاسخ

کلیسا نباید اصل شاگردی را به عنوان یک واقعه خاص یا یک برنامۀ جذاب ببیند. شاگرد‌سازی چیزی نیست که گهگاهی صورت گرفته و یا برنامه‌ای خارج از روال عادی باشد، چیزی نیست که از مابقی زندگی مسیحی ما جدا شده و مُهر و موم شود. مسیحی بودن، شاگرد مسیح بودن است.

و شاگرد مسیح بودن یعنی

• (۱) برای شبیه شدن به مسیح، به دنبال کمک دیگران باشیم. (شاگرد بودن).
• (۲) به دنبال کمک کردن به دیگران باشیم تا آنها شبیه مسیح شوند.( شاگرد سازی)

بنابراین، کلیساها باید شاگرد‌سازی را یک نوع سبک و روش زندگی بدانند. باید از یک بخش روزمرۀ مسیحی بودن و عضو کلیسا بودن، تشکیل شده باشد. این کاری است که پیرو مسیح انجام می دهد.

به این معنا که ممکن است کلیساها از برنامه‌هایی برای پیشرفت و رشد شاگردی استفاده کنند، یا ممکن است از آنها استفاده نکنند. اما آنها قطعاً می‌خواهند که فرهنگ شاگردی را رشد و گسترش دهند. مسیحیان جوانتر باید به طور طبیعی هنگام صرف خوراک با مسیحیان مسّن‌تر، در مورد مسائل روحانی گفتگو  کنند. مسیحیان جوانتر باید به طور طبیعی اوقاتی را در منازل مسیحیان مسنّ‌تر سپری کنند تا آنها را در حال به کار بردن ایمانشان در همۀ بخش‌های زندگیشان ببینند، حتی اینکه چطور فرزندان خود را برای خواب آماده می‌کنند. با فیض خدا، کلیسایی که فرهنگ شاگردی را ترویج می‌دهد، پر از اعضایی خواهد شد که بیشتر و بیشتر شبیه خداوند عیسی هستند. ( اول قرنتیان ۱۱ :۱)

ترجمه کانون کتاب‌مقدس

?”Should churches primarily view discipleship as a “program” or a “lifestyle