ایمان آوردن در عهد جدید

این قسمت دوم از الهیات کتاب مقدسی مربوط به ایمان آوردن می باشد.

ممکن است  ایمان آوردن به عنوان روبرگرداندن از گناه و رو کردن به خدا تعریف شود. احتمالاً آیه کلاسیکی که این تعریف را عنوان می کند اول تسالونیکیان ۱ : ۹ می باشد: ” زیرا خودِ ایشان درباره ما خبر می دهند که چه قسم وارد به شما شدیم و به چه نوع شما از بتها به سوی خدا بازگشت کردید تا خدای حیِّ حقیقی را بندگی نمایید.” در اینجا ما به وضوح دو عنصر مربوط به  ایمان آوردن را می بینیم که، رو کردن به سوی خدا و روگرداندن از بُتها می باشد.

 ایمان آوردن در عهد جدید: از وعده به واقعیت

داستان پیروزی خدا بر مار که در عهد عتیق وعده داده شده ( پیدایش ۳ : ۱۵) در عهد جدید به واقعیت می پیوندد. عهد عتیق وعده یک عهد تازه را می دهد، یک خلقت تازه، یک خروج تازه، و قلب هایی تازه برای قوم خدا. و آغازی برای تحقق این وعده ها از طریق زندگی، مرگ، و رستاخیز عیسی مسیح وجود دارد که در عهد جدید اعلام شده است.

ایمان آوردن در هم نظرها

در اناجیل هم نظر (متی، مرقس و لوقا)، کار نجات بخش خدا که در عهد عتیق وعده داده شده با عنوان “ملکوت خدا” پوشش داده شده است. ملکوت خدا یک نقش مرکزی در هم نظرها بازی می کند، اما ما باید این موضوع را هم درک کنیم که این ملکوت به ایمان آوردن دعوت می کند. دو عنصر ایمان آوردن می تواند با عناوین توبه و ایمان هم توصیف شود. وقتی که ما مرقس ۱ : ۱۴ – ۱۵ را می خوانیم، ” …عیسی به جلیل آمده، به بشارت ملکوت خدا موعظه کرده، می گفت: وقت تمام شد و ملکوت خدا نزدیک است. پس توبه کنید و به انجیل ایمان بیاورید.” (مقایسه کنید با متی ۴ : ۱7). خبر خوش بازگشت از تبعید که اشعیا منادی آن بود، خبر خوش تحقق وعده های نجات بخش خدا می باشد، و فقط کسانی که از گناهانشان توبه کنند و به انجیل ایمان آورند، از آن لذت خواهند برد.

انجیل در هم نظرها بر مرکزیت مرگ و رستاخیز عیسی می باشد، به خاطر اینکه مصائب و رستاخیز عیسی بر این داستان در هر سه کتاب حاکمیت دارد. این نقطه اوج داستان است! بدون صلیب هیچ ملکوتی نیست. عیسی آمد تا ” امّت خویش را از گناهانشان خواهد رهانید” ( متی ۱ : ۲۱)، و این نجات فقط از طریق مرگ او به جای آنها، تصدیق می شود، که او ” جان خود را در راه بسیاری فدا می سازد.” (به عنوان کفاره) (متی ۲۰ : ۲۸ مقایسه شود با مرقس ۱۰ : ۴۵). بعضی از افرادی که در مورد ملکوت صحبت می کنند، خیلی کم درباره ایمان آوردن می گویند، اما حتی یک نگاه کوتاه به اناجیل هم نظر نشان می دهد که  ایمان آوردن یک عمل اساسی و پایه ای می باشد. شخص بدون  ایمان آوردن نمی تواند وارد ملکوت شود (مقایسه شود با مرقس ۱۰: ۱7-۳۱).

 ایمان آوردن در یوحنا

مرکزیت  ایمان آوردن در انجیل یوحنا هم آشکار است. به درستی که یوحنا انجیل خود را نوشت که ” لیکن این قدر نوشته شد تا ایمان آورید که عیسی، مسیح و پسر خدا است و تا ایمان آورده، به اسم او حیات یابید.” (یوحنا ۲۰ : ۳۱)

یوحنا از فعل ” ایمان آوردن” ۹۸ مرتبه در انجیل استفاده می کند، که به اهمیت این عنوان در انجیل خود تأکید می کند. ایمان آوردن در یوحنا یک عمل بی اراده نیست. یوحنا از اصطلاحات بسیاری استفاده می کند تا عمق و فعال بودن ایمان را نشان دهد: ایمان آوردن مانند خوردن، نوشیدن، دیدن، شنیدن، ساکن شدن، آمدن، داخل شدن، دریافت کردن، و اطاعت کردن می باشد. ماهیت اساسی ایمان آوردن از طریق افعال گوناگونی اظهار شده که یوحنا از آنها برای توصیف مفهوم ایمان آوردن به اینکه عیسی، مسیح است، استفاده می کند. بنابراین، ایمان آوردن در قلبِ پیغام انجیل یوحنا قرار دارد. حیات جاودانی (حیات در دوره ای که می آید) فقط متعلق به افرادی است که به عیسی به عنوان “برّه خدا، که گناه جهان را برمی دارد”، ایمان دارند ( یوحنا ۱ : ۲۹). به عبارت دیگر، فقط افرادی که ایمان آوردن اند از حیات جاودانی لذت می برند.

 ایمان آوردن و ملکوت در کتاب اعمال رسولان

از مباحثات ذکر شده به روشنی می توان فهمید که ایمان آوردن نقشی مرکزی در اناجیل بازی می کند، و ما می توانیم از کتاب اعمال هم به همین نتیجه برسیم. در اعمال ما تعدادی موعظه می بینیم که در آنها انجیل به شنوندگان توضیح داده شده ( به عنوان نمونه، اعمال ۲ : ۱۴ – ۴۱؛ ۳ : ۱۱ – ۲۶؛ ۱۳ : ۱۶ – ۴۱). غالباً افرادی که می شنوند به توبه دعوت می شوند ( اعمال ۲ : ۳۸ ؛ ۳ : ۱۹ ؛ ۸ : ۲۲؛ ۱7 : ۳۰ ؛ ۲۶ : ۲۰ )، که به عنوان ” رو کردن ” به سوی خدا هم تعریف شده است (اعمال ۳ : ۱۹ ؛ ۹ : ۳۵ ، ۴۰ ؛ ۱۱ : ۲۱ ؛ ۱۴ : ۱۵ ؛ ۱۵ : ۱۹ ؛ ۲۶ : ۱۸ ، ۲۰ ؛ ۲۸ : ۲7 ). پیغام انجیل شامل دعوتی اضطراری به رو گرداندن از گناه و حیات کهنه می باشد. به طور همزمان، افرادی که خبر خوش را می شنوند، دعوت می شوند به اینکه ایمان آورند و ایمان را به کار ببرند ( اعمال ۱۶: ۳۱ ؛ ۲۶ : ۱۸ ). به درستی که کلمه ” ایمان آوردن” نزدیک به ۳۰ مرتبه در اعمال برای توصیف مسیحیان استفاده شده، تا نشان دهد که ایمان صفت مشخصه افرادی است که متعلق به مسیح هستند.

تعجب آور نیست که ایمان آوردن نقش اصلی را در کتاب اعمال بازی می کند، چون گزارشی از گسترش انجیل از اورشلیم تا روم را می دهد. ( اعمال ۱ : ۸ مقایسه شود با ۱ : ۶؛ ۱۴ : ۲۲) اما باید این را هم مورد مشاهده قرار دهیم که ملکوت خدا، عنوان اصلی در اعمال می باشد. این عنوان کتاب اعمال را در آغاز آن تنظیم کرده و در چارچوبی قرار می دهد (اعمال ۱ : ۳) و همینطور در پایان ( اعمال ۲۸ : ۳۱). پولس این ملکوت را در روم موعظه کرد (اعمال ۲۰ : ۳۵ ؛ ۲۸ : ۲۳، ۳۱) و فیلپُس ” لیکن چون به بشارت فیلپُس که به ملکوت خدا و نام عیسی مسیح می داد، ایمان آوردند، مردان و زنان تعمید یافتند.” (اعمال ۸ : ۱۲)، ثابت می کند که ملکوت بر روی مرکزیت انجیل است. همانطور که در بالا می بینیم، انجیلی که اعلام شد، شنوندگان را دعوت می کرد که توبه کنند و ایمان آورند. از این رو، ما یک گواهی دیگری هم داریم که ایمان آوردن برای اعلام ملکوت یک عامل اساسی و پایه ای می باشد. بازسازی دنیا به سوی فرمانروایی خدا، امید پرجلال ایمانداران است، اما فقط افرادی که توبه کرده و ایمان آورده اند، از دنیای جدیدی که می آید لذت خواهند برد. افرادی که نمی خواهند ایمان بیاورند، چنانکه کتاب اعمال به طور  پیوسته بر آن تاکید دارد، داوری خواهند شد.

 ایمان آوردن در پولس

پولس غالباً از عنوان ملکوت خدا استفاده نمی کند، اما دیدگاه آخرت شناسانه او درباره دنیا به خوبی شناخته شده، و با صفات آخرت شناسی ملکوت سازگاری دارد. مانند اناجیل، او یک آخرت شناسی   هم اکنون/ نه هنوز را اعلام می کند. اکثر محققین موافقند که ایمان و توبه، عناوینی قاطع در رسالات پولسی می باشند. پولس غالباً تعلیم می دهد که عادل شمردگی و نجات فقط با ایمان به دست می آید (مقایسه شود با رومیان ۳ : ۲۱ – ۴: ۲۵ ؛ ۹ : ۳۰ – ۱۰ : ۱7 ؛ اول قرنتیان ۱۵ : ۱ – ۴ ؛ غلاطیان ۲ : ۱۶ – ۴ : 7 ؛ افسسیان ۲ : ۸ – ۹ ؛ فیلیپیان ۳ : ۲ – ۱۱). او زیاد از کلمه توبه استفاده نمی کند، اما این کلمه کاملاً هم غایب نیست ( به عنوان نمونه، رومیان ۲ : ۴ ؛ دوم قرنتیان ۳ : ۱۶ ؛ اول تسالونیکیان ۱ : ۹ ؛ دوم تیموتائوس ۲ : ۲۵). پولس از اصطلاحات بسیاری برای کار نجات بخش خدا در مسیح استفاده می کند، از جمله: نجات، عادل شمردگی، بازخرید( فدیه)، آشتی و مصالحه، فرزندخواندگی، شفاعت (کفاره)، و غیره. مسلَم است که کار نجات بخش خدا در مسیح نقش اصلی را در الهیات پولس بازی می کند، اما چنین نجاتی فقط به افرادی داده می شود که ایمان دارند، به افرادی که ایمان آورده اند.

بر اساس آنچه که پولس می گوید، ایمانداران مشتاقانه منتظر بازگشت عیسی مسیح و بازسازی خلقت هستند (رومیان ۸ : ۱۸ – ۲۵ ؛ اول تسالونیکیان ۴ : ۱۳ – ۵ : ۱۱ ؛ دوم تسالونیکیان ۱ : ۱۰)، و با این حال فقط افرادی که ایمان آورده اند به خلقت تازه ای که می آید تعلق خواهند داشت. از این رو، پولس شدیداً کار می کند تا انجیل را در میان غیر یهودیان (امتها) گسترش دهد ( کولسیان ۱ : ۲۴ – ۲ : ۵) ؛تلاش می کند تا انجیل را به افرادی برساند که هرگز نشنیده اند ( رومیان ۱۵ : ۲۲ – ۲۹ ) ، تا آنها هم در دایره افرادی باشند که نجات یافته اند.

 ایمان آوردن در رساله های کلّی

نامه های باقیمانده از عهدجدید، نوشته هایی می باشد که در موقعیت های مختلف به شرایط خاص و مشخصی اشاره می کند. چنانکه اهمیتِ ایمان آوردن در آنها بیان شده یا به آن اشاره شده است. به عنوان نمونه، در عبرانیان می بینیم که فقط افرادی که ایمان دارند و اطاعت می کنند، وارد آرامش و استراحت زمان های آخر خواهند شد ( عبرانیان ۳ : ۱۸ ، ۱۹ ؛ ۴ : ۳ ؛ ۱۱ : ۱ – ۴۰ ). یعقوب غالباً مورد سوء تفاهم قرار گرفته، اما اگر درست تفسیر کنیم، او تعلیم می دهد که ایمانِ توبه کننده برای عادل شمردگی ضروری است ( یعقوب ۲ : ۱۴ – ۲۶ ) . پطرس هم تعلیم می دهد که نجات با ایمان است ( اول پطرس ۱ : ۵ ؛ دوم پطرس ۱ : ۱)، و اول یوحنا نوشته شد تا به افرادی که ایمان دارند، این اطمینان داده شود که حیات جاودانی دارند ( اول یوحنا ۵ : ۱۳).

 ایمان آوردن در مکاشفه

کتاب مکاشفه این داستان را به اوج می رساند، به ایمانداران اطمینان می دهد که ملکوت خدا که در عیسی مسیح آمده، کامل خواهد شد. افرادی که اعمال شریرانه انجام می دهند و با وحش سازش می کنند تا ابد داوری خواهند شد، اما افرادی که تا به آخر تحمل می کنند وارد شهر آسمانی خواهند شد، که اورشلیم جدید می باشد. مکاشفه تأکید می کند که فقط افرادی که توبه می کنند، حیات خواهند یافت ( مکاشفه ۲ : ۵، ۱۶، ۲۱، ۲۲؛ ۳ : ۳ ، ۱۹؛ ۹ : ۲۰ ، ۲۱ ؛ ۱۶: ۹ ، ۱۱).

نه عنوانی مرکزی، بلکه عنوانی پایه ای و اساسی برای کلّ داستان

برای جمع بندی باید بگوییم که، ایمان آوردن قطعاً عنوانی مرکزی برای آیات کتاب مقدس نیست. ایمانداران باید خدا را جلال دهند و تا ابد از او لذت ببرند، و ما از خدا لذت برده و او را جلال می دهیم، هم در این دنیا و هم در دنیایی که می آید.

اما ایمان آوردن یک مسئله پایه ای و اساسی برای این داستان است، چون فقط افرادی که ایمان آورده اند از خلقت تازه لذت خواهند برد. انسان باید از گناه روبرگرداند و به خدا رو کند تا نجات یابد. آنها باید از گناهانشان توبه کنند و به انجیل عیسی مسیح مصلوب و قیام کرده ایمان آورند. در روزهای آخر اگر فردی به طریقی کوچک یا حتی به طریق مهمی در اصلاح و بهبودی این دنیا شرکت کرده باشد ( هر چقدر هم که این کار مفید باشد)، ولی اگر شخص ایمان نیاورده  باشد، تسلّی اندکی برای او وجود خواهد داشت.

به قلم توماس آر شراینر

ترجمه کانون کتاب‌مقدس